ÖĞRETMEN Mİ, ÖĞRETMEM Mİ?

Canımızı teslim ettiğimiz doktorların eğitimine nasıl önem veriyorsak geleceğimizi teslim edeceğimiz bireylerin eğitilmesine de aynı titizlikte yaklaşmalıyız.

Gazete, dergi, kitap, radyo, televizyon insanlara bir şeyler öğretebilir, ama insanları eğitemez. Bunu en iyi yapanlar ise eli öpülesi, önünde diz çökülesi öğretmenlerimizdir. Her gün ayrı bir sancıyı ayrı bedenlerde hissederek, öğrencisinin gönlünün derinliklerine inen, ders ve davranışlarıyla onun dimağında silinmez renkte çizgiler bırakan öğretmenin yeri asla doldurulamaz, rengi soldurulamaz. Onun elinin değmediği hamurun tadı da tuzu da yoktur. İşte bu nedenle öğretmenlik mesleğinin ciddiyeti kavranılmalıdır. ’’En iyi bilen’’ ile ‘‘en iyi öğreten‘‘ i keskince ayırt etmekte fayda vardır.

Gönül arzu eder ki, her öğretmen Nizam’ül Mülk ile Alparslan’ı, Fatih Sultan Mehmet ile Akşemseddin’i, Zembilli Ali Efendi ile Yavuz Sultan Süleyman’ı, Mevlana ile Alaaddin Keykubat’ı yan yana görebilsin ve gösterebilsin. Öğretmenler ceddimizin emanetine sımsıkı sarılarak mesuliyeti yerine getirebilmek için niyet eden bahçıvanlardır. Bir bahçıvan beslediği çiçeği ne suya boğmalı ne de susuz koymalıdır. Gülü de dikeni de aynı gövdede aynı su ile beslediğini bilmelidir. Bakıp büyüttüğü her öğrencinin kökleri ‘’ Tarihi’’, meyveleri de ‘’Geleceği’’ olmalı, öğretmen geçmişini hatırlatmalı ve geleceğini diri tutmalıdır.

Öğretmenin tavındaki demir ‘insan’dır. O halde bu demiri ‘’çelik’’ etmek de ’’çürük‘’ etmek de onun elindedir.

Öğretmenlik herkese aynı ‘‘urbayı’’, herkese aynı ‘‘çorbayı’’ vermek değildir. Çünkü bu iş matbaacılık mesleği değildir.

Bütün bu yazdıklarımızın idrakinde olan öğretmenler eserleriyle imzalarını zaten atmıştır. Sözümüz geride kalan ‘’öğretmem’’lere gelsin o vakit…