Zamanın etkisinde artan savaş, ölüm, huzursuzluklar… İnsanın insanı anlamasının yük olduğu, gözlerimizin renginin söndüğü, gülümsemenin eksik olduğu bir şehir düşünün. Her şeyin kötüye gittiği ve tek bir şeyin iyi geleceği yer: “ İntihar Dükkânı”
Hakikat ortadadır. Bazen görmek, görmemekten daha fazla yorar. Eğer bir mucize yoksa, yolumuz bu dükkâna düşer. İntihar dükkânının acı veren bir durumu eğlenceli hale getirmesi, benim için zekânın bir üst boyutu. Şöyle düşünün; bir dükkâna giriyorsunuz alışveriş yapmak için. Bu dükkânın öteki dükkânlardan tek farkı sonu karanlık gecelere açılması. Yazar alışılmışın dışında bir dünya seriyor gözler önüne. İnsana, kendi cenaze töreninin davetinin gönderilmesi beni gülmekten alıkoyamıyor.
İntihar dükkânını aile işletiyor. Her karakter birbirinden daha ilginç ve kitabı daha okunur kılıyor. Ailenin çocuklarına verdiği isimlerde, intihar ederek yaşamına son veren tanınmış kişilerin isimlerinin kullanılması, gerçek hayattan ekleme yapılması; gerçekliğin bağlantısından kopulmadığını ve hikayenin tamamen kurmaca olmadığını yansıtıyor. İntihar dükkânında, intihar etmek isteyen müşterileri memnun etmek için özel tasarımlar yapılıyor.
Oysa son çocuk tüm düzeni alt üst ediyor. Yüzünde gülücükler saçarak dükkânının imajını değiştiriyor. Artık intihar dükkânı değil, mutluluk saçan dükkâna dönüşümünü seyrediyoruz. Tüm sürprizler bunlarla saklı değil. İnsan kitabı okurken kendi kendine şaşırıyor. Kitabı bitirirken aklıma şu soru geliyor: ‘’Acaba o dükkana biz de bir şeyler almak için girer miydik? ’’
